Golden Hour op Mount Fuji

Na enkele overweldigende en bloedhete dagen in Tokyo is Mount Fuji een zalige tussenstop. De houten expresstrein van Tokyo naar Kawaguchiko tuft je met schattige Matchboxallures naar de voet van de heilige berg. Meteen ook hét middel bij uitstek om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen… Al bij de eerste glimp op de heilige berg kirren Japanners en toeristen het eensgezind uit: Fuji-san, fuji-san! Want ja, we hebben geluk, vandaag is de symmetrische top volledig wolkenvrij én met sneeuw bedekt. Soms weet ‘the shy mountain’ zich uren- tot dagenlang te verstoppen en moet je het doen met een Fujikoek en de afbeelding op je 1000 yen biljet… So close, yet so far!

Climb Fuji, they said. It will be fun, they said.

Zoals het grootste deel van de klimmers, willen we de top van de berg bereiken tijdens het golden hour, net voor zonsopkomst. We spenderen de nacht voor onze klim in het Kagelow hostel - aanrader! -, slaan proviand in en dommelen in met zicht op de top.

We contacteren onze mountain hut en Googlen op horrorverhalen met kernwoorden Fuji en tyfoon. Na lang twijfelen besluiten we het er toch op te wagen. ‘Because in the end, you won't remember the time you spent working in the office or mowing your lawn. Climb that goddamn mountain,’ dixit Jack Kerouac ;-) We nemen de bus van Kawaguchiko naar het 5de station. Als we goed zouden doorstappen, zouden we onze mountain hut nog net vóór de tyfoon bereiken, verzekeren plaatselijke gidsen ons. Maar ook weer niet te snel, want eenmaal boven de 2500 meter heeft de Hoogteziekte het eerst op de Overmoed en het Ongeduld gemunt.

Graag traag, met een tyfoon op de hielen

De eerste stations bereiken we vlot. Verrassend genoeg - nuja, code red - klimmen we bijna alleen. Een unicum voor deze felbegeerde berg. Want écht weg van de wereld ben je er niet: bovenop de berg heb je een WiFi spot - Japanese be like - en op de allerdrukste dag in het hoogseizoen klim je er samen met maar liefst 7500 andere hikers.
Schrik trouwens niet als je ingehaald wordt door een kranig omaatje van negentig of kind van negen, tot in de puntjes uitgedost in gloednieuwe outdoor kledij. Mount Fuji is zeg maar, big in Japan.

Na twee uur klimmen langsheen desolaat vulkanisch gesteente en kriskrasgestapelde bergstations, bereiken we de wolkengrens. De nevelslierten bewegen schichtig, als wimpels ter waarschuwing voor wat komt. Enkele seconden later zien we geen hand meer voor ogen en neemt de temperatuur een duik van enkele graden. De eerste klimmers in shorts en sneakers blazen doorweekt de aftocht. Een uur later zet ook de wind harder op. De klok geeft ons nog een dik half uur respijt. Toch moeten we even pauzeren, om te vermijden dat de hoogte ons sneller inhaalt. We klimmen het laatste stuk op handen en voeten en vergelijken de Japanse tekens op de hutten met die op de kaart, ter orientatie. Lost in the fog and in translation.

Sheltered sunrise

17u47: made it. Ook in de hut in het 8ste station is het vochtig en kil. We krijgen een handdoek om onze natte kleren droog te deppen, rekenen cash af en krijgen een warm bakje curry voorgeschoteld. Wat een waar feestmaal is voor de één, blijkt een stevige tongtwister voor de ander. Hoewel het amper avond is, worden we daarna meteen naar bed gestuurd om plaats te maken voor de volgende aangespoelde klimmers. Hier telt elke meter, zowel die naar boven als in de hut.
In de bunkbeds slaap je schouder aan schouder met z’n 15en. Buiten beukt de tyfoon tegen de raamkozijnen. De houten latjes kraken. Mijn Chinese buurman zaagt alvast wat oplapbalken in zijn slaap. Naar het buitentoilet gaan staat nu synoniem voor ‘even flink douchen’, dus houden we het zolang mogelijk droog. Bliksem. Bliksem. Donder. Niets gezelligers dan een veilige shelter.

Uiteindelijk zitten we de storm bijna twaalf uur uit. De top, slechts 150 meter hoger, is verboden terrein, want te onvoorspelbaar. Rond vier uur kruipen we één voor één uit onze slaapzakkenschulp onze kleren in, de hut uit. De zon likt al aan de laagste wolken. Wat volgt maakt het wachten meer dan de moeite waard: een magisch golden hour, met zicht op Fuji’s vijf meren Lake Kawaguchi, Motosu, Yamanaka, Shojiko en Saiko. Of we het morgen nog eens meteen zouden overdoen, laten we aan het Japanse spreekwoord over: 度も登らぬ馬鹿、二度登る馬鹿。Ofte: a wise man climbs Mt. Fuji once, only a fool climbs it twice ;-)

Praktisch

We tripten door Japan in 21 dagen, met de rugzak en de Japan Railpass. Route: Tokyo - Nikko - Mount Fuji - Kyoto - Naoshima/Teshima - Hiroshima - Tokyo Handige apps: maps.me voor downloadbare kaarten (Google Maps werkt niet offline in Japan), Navitime for Japan Travel voor JR tips en treinschema’s.

Ook Japanplannen? Meer reistips en/of materiaaltricks nodig? Shoot!