Koffiemokken in de dokken

Al tien jaar kaaiewaai ik op baaldagen met mijn motor doorheen de Gentse haven. Op microavontuur achter het stuur. De enig plek met voldoende bochten en lucht om met de gashendel ook de trossen los te kunnen gooien. Bovenop de bolder van een mastodont, leer je jezelf het snelst opnieuw in perspectief te zien.

Vandaag strand ik mokkend naast de SSI PRIDE Panama. Hoog op het dek van het bulkschip kan ik twee schippers met moeite van elkaar onderscheiden. Ik zwaai en vraag me af waarover ze praten, met welk accent ze dat doen en hoe lang ik nog heb vooraleer ze me zullen wegsturen. Een paar minuten later staat de jongste naast m'n motor. Dat hij van een shopper droomt, hoeft hij haast niet te vertellen. Of ik 'm even zou willen starten. Want dat wij motards toch de vrije schippers aan wal zijn, meent hij. Ik lees zijn gedachten, vrij vertaald.

Een paar tellen later cruisen we samen over het droogdok. Zijn armen schaamtelozer wijdgespreid dan wij het ooit nog op de neus van een schip zouden durven doen. 'Zoals Alberto Granado in Latijns-Amerika!', brult hij luider dan m'n viercilinder. Dat moeten de anderen horen. Voor ik het weet klauteren we de scheepsbrug op. Het lege dek geeft het schip een nog grootsere aanblik. De matrozen klussen, hangen toog of slapen bij. Van hieruit lijkt m'n motor echt onbenullig, al ontsnapt hij zelden aan Utums kielzog.

Eenmaal aan boord schudt ook de opperbootsman me de hand. Hij lijkt op Johnny Depp en blijkt tot tweemaal sterker dan de beloofde koffie. Dat er ook thee is, maar de koeken hier toch echt niet te vreten zijn, lachen ze. De Turkse gastvrijheid kent geen grenzen. Hun ogen spreken boekdelen. In het weekend is azen op verhalen troef.

Damin Depp is 54 en de oude rot in de branding. Wit cement bracht hem in Gent. Utum is 24, respectievelijk jazzmuzikant en lichtmatroos. Nog minstens 5 maanden op hardleerse pree-tournee, om hopelijk ooit zijn eigen muziekstudio te kunnen betalen. Hij slaapt en klaagt amper, al krijgt hij vooralsnog vuile werkjes op z'n bord.

Dat het tij de uren dubbel telt, leer je hier snel. Wanneer ik hen huiswaarts op de donkere wolken wijs, verklappen ze dat het nochtans de gele zijn die je voor moet zien te blijven. En dat - anders dan een motor - een log schip je de dingen leert nemen zoals ze komen, zelfs wanneer je dromen najaagt.

Haven 7790 B,
Voortaan producent van contentementcement.