Motonautend de wereld rond

Of ik al wat geacclimatiseerd ben.
Of ik nog ga kunnen stilzitten.
Wat ik het schoonst vond.
En of ik dan nu weer ‘gewoon’ ga doen.
Knipoog.

Vorige week kwam ik thuis. In België, Vlaanderen, Gent. Die heimat zo klein dat hij een oceaan verderop amper een knik van herkenning oproept.

Het einde van vier maanden zonder plan. Vier maanden zonder horloge, voicemail, vast bed of agenda. Waarvan ruim zes uur per dag in het zadel en in het eigen hoofd.

Het einde van maanden op den bots en op den buiten leven. Dwars door wouden en woestijnen, langs rivieren en over bergketens, zo massief dat ze je jezelf opnieuw in perspectief leren te zien. Zwervend door landen die in werkelijk alles mijlenver af liggen van thuis en zo groot zijn dat ze je twee continenten voor de voeten werpen als je ze wil doorkruisen.

Vooral Mongolië en Rusland leerden me afstand nemen. Van mezelf, mijn Westerse ideeën en lengtematen, en vrijwel alles wat ik over de rest van de wereld dacht te weten. In het licht der eeuwigheid - of dat van je koplamp op een Siberische zandweg - lijkt alles zoveel relatiever.

FRICTIE

Toen ik vertrok wist ik niet of zo’n lange reis me écht zou bevallen, al droomde ik er al meer dan tien jaar van. Wereldreizen is genieten, maar ook volhouden, werken, loslaten en een hoop pseudovrijheden doorprikken. Ik waagde het er toch op. Klaar voor de wereld, in al zijn kleuren en facetten. Gewapend voor de teleurstelling, ook. Bereid om er opnieuw bij neer te vallen en weer recht te krabbelen, als dat zou moeten. Vastbesloten om geen enkele gemoedstoestand uit de weg gaan. Een sociaal experiment, tussen verschillende versies van mezelf. Een ode aan de frictie.

REISROES

Tijdens de eerste weken komt de roes. Ineens bewegen de uren zich trager. Als in die zomers van toen, die wel een leven langer leken te duren. Vage dagen, uitgezeten in sponsen broekskes en verplicht geduld. Je staat jezelf toe een uur lang in de verte te staren. Een regenbui voorbij te zien trekken. Zes uur op een steen in niemandsland te wachten tot de grens opengaat... Of niet.

Wat thuis als onproductief en tijdverlies wordt bestempeld, blijkt elders meer dan het wachten waard. Daar waar tijd zowat het enige is wat ze in overvloed hebben, tellen ze de uren dubbel. The upside-down, voor een freelancer die op elk uur een prijs leerde te plakken.

Avonturieren geeft je de tijd en de kans om te verkennen, je te vervelen en te vervellen. Om te pogen die oude huid af te gooien en anders terug te komen. Hoe verder van je eigen comfortzone vandaan, hoe brozer de rollen, patronen en routines worden waaruit je bent opgebouwd. Met niet veel meer dan een paspoort op zak en je motorpak als uniform, pel je jezelf tot de essentie, wordt je eigen narratief eenvoudiger en heb je meer oog voor de rollen van de anderen.

We werden uitgezwaaid door grootmoeders, zonen, stiefvaders en nonkels. We deelden de tafel met motards, timmermannen, poetsvrouwen, boomverzorgers, ice truckers, herders en soldaten. We kregen een bed aangeboden door paters, Trump lovers én Putin's Angels. Team Human in full color. Gekleurd vanuit hun eigen geloof in wat goed (voor ons) is. En dus zelden zwart-wit. Soms ook niet zo rooskleurig.

Zo reisde ik in 14 van de 16 landen en 13 van de 16 staten met een vals achtergrondverhaal, dook ik noodgedwongen opnieuw in de kast en moest ik als vrouw dubbel op mijn welverdiende strepen staan. Net in die weken die me het grootste vrijheidsgevoel gaven, bleek het afgeraden helemaal mezelf te zijn. Ab werd gepromoveerd tot mijn man, we verzonnen verschillende verhaallijnen en konden er ‘s avonds hartelijk om lachen.

Niet rechtstreeks aangesproken te worden, omdat ik de enige vrouw in het gezelschap was. Ik voelde me zelden zo hartelijk welkom én ongewenst tegelijk. Ik heb nog nooit zo vrijgevochten verstoppertje gespeeld. Zou men me nog steeds op weg geholpen hebben, als ze wisten wie ik werkelijk was? Zou ik veilig zijn? Dat ik mezelf die vragen bleef stellen - en tijdens onze accidentele overnachting in het hoofdkwartier van The Nightwolves al mijn publieke posts dubbel checkte - gaf zelfs de mooiste verhalen een trieste ondertoon. Het zou niet meer van deze tijd mogen zijn. 

AMOR MUNDI 

Toch is het een gevoel van groothartigheid en samenhorigheid dat overheerst. Toen Apollo 17-commandant Eugene Cernan in 1972 naar de maan vloog, werd hij getroffen door een sterk en onbeschrijfelijk gevoel terwijl naar de aarde onder hem keek. Ook andere astronauten werden sindsdien overvallen door dit zogenaamde 'overzichtseffect': een gevoel van verbondenheid met en verantwoordelijkheid voor onze planeet. Een kosmische blik die ons anders met de aarde wil laten omgaan. Beter, bewuster, liefdevoller. De trigger voor een cognitieve switch naar een nieuw wereldbeeld. 

Ook ik probeerde uit te zoomen en afstand te nemen, tijdens mijn baantje rond de aarde. Bewust op zoek naar dit 'earthrise' effect, naar aarding, overzicht, nieuwe perspectief en verbinding met mijn omgeving. Met Amor Mundi als leuze, beide voeten op de grond, mijn motor als zelfverklaard ruimteschip en mijn vizier als venster op de wereld. Want we hoeven niet van de aarde weg gekatapulteerd te worden om de broosheid en schoonheid ervan te ervaren.

TOUCH DOWN

Onderweg lag de wereld heel even aan onze voeten. Mezelf kwam ik pas tegen bij terugkeer. Toen de laatste welkomstslinger naar beneden dwarrelde, leek ook ik even alleen nog maar uit een aantal los van elkaar bewegende elementen te bestaan. Nu mijn oude rollen en vertrouwde omgeving me niet langer bij elkaar houden, moet ik opnieuw aan de slag met mijn zelfbouwkit. 

Want, ja, het overzicht is soms ook buitenaards lelijk. Het wringt, als ik terugdenk aan de bosbranden, de allesoverheersende plastic soup en de roetbakken die ons het zicht ontnamen. Ik heb last van de groeiende verlamming, onverschilligheid en verdeeldheid, overal ter wereld, en mijn machteloosheid daar tegenover. 

Op de hardheid van 'de Rus' was ik voorbereid, niet op die van de cynici in eigen land.Dat een kwart van ons vandaag extreemrechts zou stemmen, doet me de vraag stellen wie van ons het meest vervreemd is. Wie van ons het hardst op de vlucht is. En of ook zij de wereld anders zouden bekijken als ze alles een tijd lang vanop afstand zouden zien. 

NOTE TO SELF 

Sinds mijn thuiskomst geniet ik na van de kleinste dingen en kom ik graag traag boven water. Diep duiken vraagt om decompressie. 

De schoonste levensles? Dat we worden wat we geloven. En dat verzuring pas optreedt als je bepaalde spieren te weinig traint of verkeerd voedt. 

Dus train die open blik en voed u met positiviteit. Wees uw eigen satelliet. Reis af en toe naar uw tegenpolen. Zwerm uit. Val uit elkaar. Herschik al uw atomen. Verzin uw eigen Levensweg. Wijk af. Wees mild. 

Omring je met hen die in de goedheid van de mens geloven. Herlees het verhaal van de muis die de olifant opat. Want de meeste mensen deugen, dixit Bregman. En alles van waarde is bijzonder weerloos. Maar weren zullen we ons. 

En we zijn met velen.

🌍❤️🏳️